خودم و خودم

جهان گسترده است و فراخ و "درستكاري" درست سر كوچه ايستاده است و پا مي دهد به من

تقدیم به سیامک

شب ِ خوب

قطرات ِ باران
در لیوان ِ چای ِ داغ
شب ِ زمستانی

تقدیر

با تقدیر نمیشود جنگید مخصوصن وقتی که بهش اعتقادی هم نداشته باشی

باد ِ پاییز

خجالت ِ برگ‏ها
از رقص ِ پابه‏پا
باد ِ پاییز

برف

برف
مردم ِ گریزان
غنچه‏های ِ هنوزنشکفته

مست

اونقدر مسته که حتی سیستم ِ اتوفوکوس ِ دوربینش هم از کار افتاده.

مه ِ نیمه شب

ساعت حدود ِ 11 شب بود . هوا تاریک بود و سرد. مه ای که در هوا بود، مانع ِ دیده شدن ِ نورهای ِ دوردست بود. صدای ِ سگم را میشد شنید. زوزه میکرد. ناله حتی. بلند ِ بلند.

از غار ِ کوچکی که تازه آن را یافته و برای ِ گرم شدن به آنجا رفته بودم، بیرون آمدم. دو تا از گوسفندهایم مرده بودند. دیدن ِ بدنِ تکه تکه شده شان آزارم میداد. گویی از شدت ِ خستگی خوابم برده بود.
خرس آمده بود انگار.
به غار برگشتم و با ترس به خاکستر ِ داغ ولی خاموشی که در اطرافم بود، نگاه میکردم.

از خواب بیدار شدم. سراغ ِ یخچال رفتم. یک لیوان شیر ِ خنک برداشتم با یک خرما.

خوردم.

صدای ِ اذان می آمد.

ماه ِنیم پیدا
نوشابه‏ی نصفه
خنده‏های از ته ِ دل

دیوانگی‏ها

رویاهای ِ یک تیرماه
مرداد اما
باد را به سخره می گیرد

Fake odor

آغوش ِ باز
بوی ِ خوش ِ تو
اسپری ِ رکسونا