Abbas

آسمان ِ نیمه‌شب

سوسو و ستاره‌هایِ دنباله‌دار

نشستنِ برگی بر آب

فرم

سه ثانیه تا گریه

دختر ِ بی رمق ِ رفتن

عصر ِ چهارشنبه

آه

از سینه های ِ تو 

که جاذبه را به چالش کشیده اند.

غرق میشوم 

در اعماق اقیانوس ِ گیسوانت

به چه زیبا به چه زیبا

12:00

خیره در افق

با دست‏‏های ِ ِبه پهنای  ِ آسمانت

محو  ِ تو،
 من

طبل ِ بزرگ زیر ِ پای ِ چپ

شریک در تنهایی

من و سرباز ِ آن دست ِ خیابان

ظهر ِ سوزان ِ تیرماه

کدام آخر از همه؟

دوان دوان از پی ِ توت‏ها 

پس از نسیم ِ بهاری 

کودکان ِ کوچه 

نارنجی

باد  می‏زند پیرمرد

با روزنامه‏ء مچاله‏اش

صد تومانی کاغذیِ خیس عرق را

آماده‏کردن برنامه‏ی فردا 

پس از خبر ِرفتن ِپدربزرگ 

آخرین روزهای ِ اسفند

چراغ قرمز

68 67 66

مثل ِ قطره‏ها که می‏روند از پس ِ هم

از پنجره‏ی ِ اتوبوس

.

در هم می‏تنند

ناله‏های "دوم متال"
 نوحه‏ی ایستگاه صلواتی
خش خش برگی

.

"سرزمین من " را با سوت می‏زند 

همسفر ِ افغان ِ مترو 

آخرین شب بیست و دو سالگی

فیل در اتاق

يه پيرمرده اومد تو مترو ديدم بار دستشه و نميتونه سر پا وايسه.

بلندشدم بشينه.

دست داد باهام و گفت بشين كار دارم.

گفتم حتمن ميخاد يه ايسگاه ديگه پياده شه.

نشستم.

از پلاستيكش بيسكويت با طعم توت فرنگي در آورد.

سه تا پونصد تومن.

.

هر چه بگندد نمکش می‏زنند وای به روزی که بگندد نمکش می‏زنند.

شاد

عطر ِ بربری ِ داغ

خروش ِ پرندگان ِ گوشه‏ی حیاط

عصر ِ زمستانی

آسوده

روی ِ سر ِ که می‏رینند

نمی‏دانند

پرنده‏ ها

آمان آمان

به دوست ِ غمین‏تر از خودش فکر می‏کند
پسر ِ جوان
گاه ِ خواب

نمایش

می‏پیماید ما را
پیش ِ چشم ِ باد
زندگی

پاییز

تصمیم ِ بچه‏ گانه‏ ی برگ‏ها

در برابر ِ باد

مرگ ِ زودهنگام

خانواده

برادر ِ کوچکش را روی ِ پای ِ خود نشانده

دخترک ِ کوچولو

روی ِ پای ِ مادر

اتوبوس

خجالت می‏کشد
از پیراهن ِ شبیه ِ پوستش
پیرمرد ِ چروکیده ‏رو

شیرینی ِآجری

شیرینی صلواتی تعارف می‏کند

ظهر ِ پنج‏شنبه‏ی تابستانی

راننده‏ی کم حرف

رو‏به‏روی ِتابلوی ِ تقدیم‏برای‏تسلیت ایستاده

به مرگ فکر می‏کند

پیرمرد ِ عصا به دست

تشویش

با دستی به زیر ِ چانه

"امروز چندم ِ برج است؟"

با خود می‏اندیشد کارگر ِ ساده

درجه‏بندی

آن‏چه انسان را از دیگر جان‏داران متمایز می‏کند درجه‏ی حیوانیت ِ اوست.

یک روز ِ معمولی

سرش را به اگزوز می‏مالد
گربه ی سگ‏لرز زده
صبح ِ اسفند ماه

مفتح

می‏گذری چه بی‏صدا
از میدان ِ توپ‏خانه‏ی دلم
و انقلابی بر پا می‏کنی

خودم و خودم

جهان گسترده است و فراخ و "درستكاري" درست سر كوچه ايستاده است و پا مي دهد به من

تقدیم به سیامک